Przejdź do zawartości

Kometa Hyakutake

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
C/1996 B2 (Hyakutake)
Ilustracja
Kometa Hyakutake, zdjęcie z teleskopu naziemnego
Odkrywca

Yūji Hyakutake

Data odkrycia

30 stycznia 1996

Nazwy alternatywne

Wielka Kometa 1996, C/1996 B2

Elementy orbity
Półoś wielka

2272 ± 21[1] au

Mimośród

0,9998987[1]

Peryhelium

0,230229[1] au

Aphelium

4544 ± 42[1] au

Okres orbitalny

108 304 ± 1486[1] lat

Nachylenie orbity względem ekliptyki

124,9227[1]°

Długość węzła wstępującego

188,0452[1]°

Argument peryhelium

130,1740[1]°

Moment przejścia przez peryhelium

1 maja 1996[1]

Charakterystyka fizyczna jądra
Średnica

ok. 4,2[1] km

Okres obrotu wokół własnej osi

6,23 h

Kometa Hyakutake (również C/1996 B2) – kometa długookresowa, którą można było obserwować gołym okiem w 1996 roku.

Odkrycie i obserwacje komety

[edytuj | edytuj kod]

Kometa została odkryta 30 stycznia 1996 r. przez japońskiego astronoma amatora Yūji Hyakutakego przy użyciu silnej lornetki. Znajdowała się wtedy w odległości 2 j.a. od Słońca i miała jasność widomą 11m. Później zidentyfikowano ją na fotografiach 1 stycznia 1996 r.[1]

1 maja 1996 roku kometa przeszła przez peryhelium[1].

Orbita komety

[edytuj | edytuj kod]

Kometa Hyakutake porusza się po orbicie w kształcie bardzo wydłużonej elipsy o mimośrodzie 0,999899. Peryhelium znajduje się w odległości 0,230229 j.a. od Słońca, aphelium zaś aż ok. 4540 j.a. Na jeden obieg potrzebuje ok. 108 tys. lat. Nachylenie orbity do ekliptyki wynosi 124,9°.

25 marca 1996 roku zbliżyła się na najmniejszą odległość od Ziemi – 0,10174 j.a.[1]

Właściwości fizyczne

[edytuj | edytuj kod]

Mimo niedużego jądra (średnica ok. 4 km) kometa wykazywała bardzo dużą aktywność. Ze względu na nazwano ją Wielką Kometą 1996 roku. Nie była jednak tak spektakularnym wydarzeniem, jak kometa Hale’a-Boppa z 1997 r. Liczne obserwacje dokonane za pomocą teleskopów naziemnych i instrumentów w przestrzeni kosmicznej pozwoliły wyznaczyć czas rotacji jej jądra na 6,23 h.

W składzie chemicznym komety Hyakutake wykryto obecność etanu i metanu. Analizy zawartości związków chemicznych w komie dały podstawy do przypuszczeń, że jądro komety ukształtowało się w chmurze międzygwiazdowej w temperaturze ok. 20 K. Zawartość deuteru w lodzie wodnym komety była zdecydowanie większa, niż w wodach ziemskich oceanów. Wysnuto stąd przypuszczenie, że nie można upatrywać w kometach, które uderzały w naszą planetę, jedynego źródła wody na Ziemi. W toku badań kolejnych komet okazało się, że wniosek ten nie jest tak pewny, gdyż różnią się one zawartością deuteru[2].

Obraz komety Hyakutake w promieniach rentgenowskich

Kometa Hyakutake emitowała promieniowanie rentgenowskie, wcześniej nie obserwowane, odkryte przez satelitę ROSAT. Było ono wynikiem zderzań jonów azotu i tlenu obecnych w wietrze słonecznym z neutralnymi atomami wodoru w komie. 1 maja 1996 r. sonda Ulysses odkryła warkocz gazowy komety w odległości około 500 mln km od jej jądra. Był to najdłuższy do tamtego czasu stwierdzony warkocz kometarny[3]. Był on jednak porozrywany na osobne odcinki na skutek oddziaływania z polem magnetycznym wiatru słonecznego.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m C/1996 B2 w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.) [data dostępu: 2016-03-25]
  2. Did Earth's oceans come from comets?. ESA, 2011-10-05. [dostęp 2013-09-05].
  3. Comet Hyakutake makes a mark on Ulysses. Physics World, 2000-04-06. [dostęp 2017-07-30].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]