Перайсці да зместу

Сэрца

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сэрца
Выява
Вывучаецца ў кардыялогія
Ёсць у таксона жывёлы
Анатамічная лакалізацыя грудная поласць[1]
Артэрыяльнае кровазабеспячэнне right coronary artery[d] і left coronary artery[d]
Венозны адток верхняя полая вена[d]
Інервуецца cardiac plexus[d]
Развіццё анатамічнай структуры heart development[d]
Злучаецца з
Produced sound heart sound[d]
Код NCI Thesaurus C12727
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Мадэль сэрца чалавека

Сэ́рца[2] — фіброзна-мускульны орган крывяноснай сістэмы, які сустракаецца ва ўсіх жывёл з кровазваротнай сістэмай (уключаючы усіх пазваночных) і качае кроў у артэрыяльную сістэму і забяспечвае яе зварот па венах. Частка кардыя ў многіх медыцынскіх тэрмінах (напрыклад, кардыялогія, кардыяграфія і іншыя) паходзіць ад грэч. καρδιά — «сэрца».

У некаторых паўзуноў, птушак, сысуноў і чалавека сэрца — полы орган, які складаецца з 4 камер: правае і левае перадсэрдзі, правы і левы страўнічак. У чалавека сэрца ўтрымоўваецца ў сардэчнай торбе (перыкард) і размяшчаецца ў грудной клетцы.

Біццё сэрца кантралюецца аўтаномнай нервовай сістэмай, унутраным кантраліруючым органам з’яўляецца сінаатрыяльны вузел.

Гісторыя даследаванняў

[правіць | правіць зыходнік]

Затамкі ў сэрцы выявіў урач Гіпакрацкай школы каля 4 стагоддзя да н.э., але іх роля на той момант не была растлумачана. На роспалаці крыві ў артэрыях звычайна няма, бо пасля смерці яна застаецца ў венах. Старажытныя анатамісты дапусцілі, што праз кляпаны паветра трапляла далей у арганізм.

Філосафы адрознівалі вены ад артэрый, але меркавалі, што пульс быў уласцівасцю саміх артэрый. Эрасістрат заўважыў, што з перарэзанай артэрыі выцякае кроў. Гэты факт ён намагаўся тлумачыць тым, што паветра з артэрый падмяняецца крывёю, што паступае праз вельмі малыя сасуды паміж венамі і артэрыямі. Верагодна, гэтак ён вызначыў існаванне капіляраў, але з адваротным крыватокам.

Грэчаскаму ўрачу Галену (2 стагоддзе н.э.) было вядома, што па сасудах цячэ кроў, акрамя гэтага ён адрозніваў функцыі вянознай (цёмна-чырвонай) і артэрыяльнай (святлейшай і болей вадкай) крыві. Венозная кроў, што ўтваралася ў печані з хілусу, забяспечвала цела ростам і энергіяй, а артэрыяльная кроў, што ўтваралася ў сэрцы, забяспечвала жыццядзейнасць праз наяўнасць у крыві паветра. Паводле Галена, кроў цякла з крыніцы (печані або сэрца), спажывалася і не вярталася назад: сэрца не прапампоўвала кроў — яно накапляла кроў падчас дыясталы, а затым кроў пераносілася дзякуючы пульсацыі саміх артэрый.